صبحانه

داشتیم سر میز کار صبحانه می خوردیم ؛ کاری که به مدد ساعت شروع کار پادگانی مان گریزناپذیر است ؛ و لقمه های نان سنگک و پنیر و گوجه را یکی یکی بلع می نمودیم. حقیقتن هر کاری که انجام می دهیم باید حواسمان شش دانگ به همان کار باشد تا علاوه بر صحت انجام آن , مزایای جانبی اش نیز نصیبمان شود. که البته در این فقره حواسمان همه جا بود الا به برخی گوشه های نان سنگک!

حتمن دیده اید که برخی از گوشه های نان سنگک به دلیل برشته شدن , خیلی خشک و تیز هستند و چنانچه لقمه گرفته شده کمی باصطلاح بزرگتر از دهان باشد و از قضا حاوی یکی از همین گوشه های تیز باشد بر اساس قانون مورفی آن گوشه تیز به آسیب پذیرترین نقطه داخلی دهان یعنی آن قسمت از لثه که در ناحیه بالایی دندان های نیش قرار دارد فرو می رود و آن را خراش می دهد.

این خراش به خودی خود لذت های پیشین و پسین فرایند خوردن صبحانه را تحت شعاع خود قرار می دهد و حتا پس از اتمام صبحانه به واسطه اضافه کاری زبان , که خود را موظف به کشف عمق حادثه و ابعاد فاجعه می داند و مدام آن نواحی را سک می زند , این زخم تازه می ماند. بدین ترتیب قاعدتن این زخم ها می بایست همیشه تازه بمانند اما ... همه می دانیم که تازه نمی مانند و فراموش می شوند تا صبحانه ای دیگر و تجربه ای دیگر...

ما آدمها همگی گوشه های تیزی داریم... اگر خراشی می دهیم اغلب اوقات به این دلیل نیست که برای خراش دادن برنامه ریزی شده ایم کما اینکه در اکثر اوقات خورده می شویم و زخمی هم ایجاد نمی کنیم مثل نان سنگک!

.....

پ ن 1: کمی ابلهانه است اینجور مواقع بگوییم لعنت بر نان سنگک!

پ ن 2: مطلب بعدی در مورد مجموعه داستان دلتنگی های نقاش...سلینجر خواهد بود و فعلن در اوقاتی که دست می دهد مشغول خواندن وجدان زنو اثر ایتالو اسووو هستم که احتمالن در بازار به سختی یافت شود.

پ ن 3: قبل از نوشتن مطلب بعدی یک انتخابات کوچک برای کتاب بعدی خواهیم داشت.