کمی زیادی خوشبینانه است شاید!! کمی هم یه جورایی... بالاخره دوران سربازی است دیگه!
***
می روم در دشت تنهایی
می سرایم خویشتن را
چیستم من ای من از من غریب
چیستم من چیستم جز یک مسافر در درون این قطار زندگی
راهی راهی عجیب
بی اختیار
راه بی پایان ره روزانگی
کوره راهی که مرا با خود برد هر جا که می خواهد
چیستم من غیر یک پر در هوا
درمیان بادهای سهمگین
چیستم من غیر یک پف روی آب
آب غران , آب توفنده
مرا هر دم زند بر روی هر سنگی که می خواهد
من چیستم بازیچه این چرخ گردون؟
زندگی را دود کردن از برای زنده بودن
زنده بودن از برای دود کردن زندگی را
من همینم یا که چیز دیگرم؟
راست می گویند که من
جانشین آن خدا بر روی خاکم
یک من آزاد , خود مختار
***
در کنار کوره راه زندگی
در میان صخره ها
گاه و بیگاه چشم من
آشنا گردد به روی منظره هایی شگفت انگیز و تکراری
بر زمین افتاده اجسادی به زیر صخره ها
در کنار شان ریخته خونهای پاک
در درون دستهاشان پرچمی خشکیده است
که حکایت می کند با من از این پیشینیانم این چنین:
ما خواستیم از کوره راه روزمره ی زندگی
راه بی پایان ره روزانگی
راه دیگر را گزینیم
آن ره آزادگی
از همین رو از درون راه خارج می شدیم
تا که راه دیگری را طی کنیم
تا به بالای بلندای زمان
صخره ها را زیر پامان پی کنیم
ای که بعد از ما درون راه خواهی زد قدم
چشم بگشای
تو به غیر از یک پری روی هوا
تو به غیر از یک پفی بر روی آب
تو نیستی بازیچه این چرخ گردون
چشم بگشای , راه ما پی گیر
***
اینک
این منم آن جانشین خالقم بر روی خاک
این منم آن وارث خونهای پاک
اینک آن پرچم به روی دستهایم
پرچم آزادگی
راهی ام در کوره راه
لیک خواهم من به روی صخره ها بالا روم
می توانم در رهی دیگر گذارم پا
یک مسیر تازه سازم
کوله بار راهیان قبل خود را هم به دوش خسته ام گیرم
جای پای خویش را در راه هایی من گذارم
کاندر آن از قبل من
هیچ انسانی نکردست امتحان آن راه را
من توانم ساختن فردای خود را
***
اینک
من
در درون دشت تنهایی به هر سویی که خواهم راه می پویم.
1378/5/20
مشهد
باز هم فرصت نشد....!
در محل کار مشغول آدیت مسخره ای هستیم و همگی داریم فیلم بازی می کنیم که همه چی خوبه و همه کارشون رو درست انجام می دهند و لیاقت دریافت فلان گواهی نامه را داریم و....
آدیتور خارجی هم که از قیافه اش پیداست از اون آبدیده هاست . به یک سری چیزها گیر می دهد و از کنار یک سری اشکالات می گذرد و ... اون هم نقش خودش را خوب بلد است...
خلاصه همه نقشمان را خوب بازی می کنیم.
و با این وضعیت خواب توسعه و پیشرفت را باید ببینیم که می بینیم و البته بعضی ها امر براشون مشتبه میشه و فکر می کنند ما به قله های پیشرفت رسیدیم.
.....................................
به هر حال مطلب " زن در ریگ روان" آماده نشد و من باید به صحرای کربلا بزنم تا امروز خالی نباشه عریضه و چه بهتر از یک عدد شعر و آن هم از دوران خدمت سربازی.
البته باید تحمل کنید و از این جور شکسته نفسی ها !!:
*
من تو را می دیدم
با چه کوشش چه نیاز و چه شتاب
قلمی برداشتی
یادگاری کندی
روی دیوار دلم
و نمی دانستی
دیوار دلم کاه گلیست
نقش تو روزی چند
روی دیوار دلم باقی ماند
لیک آفتاب بی رحم (1)
آنچنان می تابید
کز نشان دل تو روی دلم هیچ نماند
بعد آن چند صباح
چون گذر می کردی
از کنار دیوار
نقش دیگر دیدی
در همانجایی که
یادگاری کندی
بر خودت لرزیدی
شایدم خندیدی
***
من به خود می گویم
چند سالی که بدینسان گذرد
روی دیوار دلم سوراخیست
مهر 1376
(1) ۱
(1) نیاز به توضیح نیست که ما معمولاٌ میندازیم گردن ابر و باد و مه و خورشید و رفیق بد و ذغال خوب و ...
امروز به جای معرفی کتاب یک خاطره تعریف می کنم . (علت یاد آوری این خاطره هم یکی از دوستان شد که در وبلاگش بحث اخوان بود و گند زدن و...)
سالها قبل وقتی مشغول خدمت سربازی در شهر مشهد بودم یکی از روز های آخر پاییز هوس کردم بروم یک سری به مزار اخوان و البته فردوسی بزنم. ظهر که از پادگان زدم بیرون تا رسیدم خونه لباس ها رو عوض کردم و رفتم طرف طوس ... وقتی رسیدم و رفتم داخل غیر از من کسی نبود! فکر نکنید این جمله معنیش اینه که خلوت بود , نه من تنهای تنها بودم و هیچ احد الناسی نبود... خلاصه رفتیم و چرخی زدیم و شعری خواندیم و ... نزدیکای غروب یک جمع خانوادگی وارد مجموعه شده بودند و بلیط خریده بودند و رفته بودند پایین که بروند داخل آرامگاه فردوسی دیده بودند در بسته است نگو نزدیک اذان طرف در را قفل کرده که بروند برای نماز و ... خلاصه مرد اون جمع خانوادگی داشت با مسئول بلیط فروشی بحث می کرد که بلیط فروختی بیا در را باز کن و طرف هم می گفت وقت تمامه و ما هم وارد بحث شدیم و بالاخره طرف رضایت داد چند دقیقه در را باز کند (طرف بلیط فروخته بود و برای دادن خدمات داشت ناز می کرد عجب مملکت گل و بلبلیه!) خلاصه در خلال این جریان کمی با اون مرد که حدود 35 تا 40 سالش بود رفیق شدیم و ایشون بعدش برام شرح داد که آقا ما قدر میراث فرهنگیمون رو نمی دونیم مثلاٌ ما عید رفته بودیم تخت جمشید اینجوری بود و چنین و چنان ... من هم در همین باب یکی دو خاطره گفتم و ... خلاصه اینها رفتند داخل و من هم کم کم آماده رفتن می شدم که اون خانواده اومدند بیرون و صاف رفتند طرف در خروجی ... من توی دلم گفتم که اینها حتماٌ نمی دونند مزار اخوان ثالث هم غریبانه اون گوشه قرار داره وگرنه اون آقای فرهنگی که من دیدم و شنیدم .... خلاصه تند کردم و کمی نزدیک جمع شدم و اون آقا هم که من را دیده بود کند کرد و از جمع جدا شد که از من خداحافظی کنه. در خلال خداحافظی بهش گفتم مزار اخوان هم اون طرفه و با دست محل را نشان دادم ... با قیافه ای تعجب زده منو نگاه کرد و تشکر کرد و دوید طرف خانواده که اطلاع بده و من هم از اون لبخندهای معروف روی لبم بود (لبخند رضایت از کار نیک مثل گرفتن زنبیل از دست یک خانم مسن) ... طرف چند لحظه ای صحبت کرد و اومد طرف من و همزمان اون جمع خانوادگی به سمت در خروج رفتند که البته مایه تعجب من شد! طرف رسید و دست دراز کرد برای خداحافظی و گفت که دیر شده و وقت نیست و دفعه بعد ایشالله , خوشحال شدیم از آشناییتون راستی اسم اون بنده خدایی که گفتی قبرش اونجاست چی بود؟!!!!
آقا انگار یک تن آب سرد روی من ریخته باشند, وا رفتم ... نگاهی کردم و گفتم هیچی زیاد مهم نیست برید دیرتون نشه اخوان بود....
هنوزم که هنوزه هر وقت شعری از اخوان می خونم یا می رم سر قبرش اولین کاری که می کنم بابت اون روز ازش معذرت خواهی می کنم و واقعاٌ خجالت می کشم نگاهش بکنم ! همش احساس می کنم به من می گه:
مرد حسابی این هم شد کار که زورکی از دست پیرزن مردم زنبیل می گیری!